Ο Χαμουραμπί (1792-1750 π.Χ.), ο αναμορφωτής αυτός βασιλιάς μετέτρεψε τα μικρά κρατίδια των Σουμερίων και των Ακκάδων σε ενιαία αυτοκρατορία, με πρωτεύουσα τη Βαβυλώνα. Η Βαβυλώνα εξελίχθηκε σε μητρόπολη της αυτοκρατορίας και ο θεός Μαρντούκ αντικατέστησε τον Ενλίλ, αφομοιώνοντας τους «πιστούς» του. Ωστόσο, ο Χαμουραμπί δεν υπήρξε συγκεντρωτικός, σεβάστηκε την πολιτιστική παράδοση των πόλεων της αυτοκρατορίας, όπως της Σιππάρ, που διακρίνεται για τις εντυπωσιακές συλλογές γραπτών κειμένων. Οι μεγαλειώδεις τελετές λατρείας που γίνονταν συχνά στον μνημειώδη ναό του Μαρντούκ ενέπνευσαν έργα με θρησκευτικό και κοσμικό περιεχόμενο, όπως τον Ύμνο του Μαρντούκ και τη Δημιουργία, τα οποία άσκησαν μεγάλη επίδραση στην πνευματική ζωή των Βαβυλωνίων, διαβάστηκαν, αντιγράφηκαν, σχολιάστηκαν και αποτέλεσαν διδακτικά εργαλεία, σε ευρύτατη κλίμακα (Jean, Lit.).

Ο Χαμουραμπί είχε απόλυτη συναίσθηση ότι για να κυβερνήσει ομαλά δεν ήταν αρκετή η δύναμη των όπλων και έτσι έδωσε τη δυνατότητα στους υπηκόους του να ζήσουν ειρηνικά και δίκαια θεσπίζοντας μια σειρά νόμων που σ’ εμάς είναι γνωστοί ως: «O Kώδικας των Νόμων του Χαμουραμπί». Τα 282 διατάγματα του Νόμου χαράχθηκαν σε μεγάλο αριθμό ογκολίθων, που αποτελούσαν τμήμα των ναών των μεγάλων πόλεων της ευρύτερης περιοχής που ήλεγχε η Βαβυλώνα. Οι νόμοι του Χαμουραμπί γράφτηκαν και σε πινακίδες για σχολική χρήση,  και πρόσβαση στο υλικό αυτό είχαν όχι μόνο οι δάσκαλοι αλλά και οι μαθητές (Scheil, Code · Βιβλιοθήκη, 8-9).