Γεννημένος το 1371 στην Plumetot, μία πόλη στην περιοχή της Νορμανδίας, ο Simon άρχισε τη σταδιοδρομία του στο αββαείο του St. Victor στο Παρίσι ως οικονομικός διαχειριστής. Η μονή αυτή δεν ήταν ακόμη μοναστηριακό κέντρο, αλλά ένα ακόμη κολέγιο του Πανεπιστημίου του Παρισιού, άμεσα εξαρτημένο από τους μόνιμους εκκλησιαστικούς αξιωματούχους των ταγμάτων των Αυγουστίνων. Ο Simon δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τις θεολογικές σπουδές, έδειξε προτίμηση στις νομικές και ταξίδεψε στην Ορλεάνη για να τις ολοκληρώσει.

Εξοπλισμένος με άριστες νομικές γνώσεις, άρχισε τη σταδιοδρομία του στη Βουλή των Παρισίων, όπου υπηρέτησε διαδοχικά στις θέσεις του εντεταλμένου δικηγόρου του θρόνου (avocat du roi) και του συμβούλου των Ερευνών και κατόπιν ως σύμβουλος του Μεγάλου Συμβουλίου (1428). Στη θέση αυτή παρέμεινε καθ’ όλη την αγγλική κατοχή, προσβλέποντας να ωφεληθεί από τις διαπραγματεύσεις της συνθήκης του Αρράς, μετά την ανακατάληψη του Παρισιού από τον Κάρολο Ζ΄ το 1436. Ο Simon δεν κατόρθωσε να πετύχει τους σκοπούς του και επέστρεψε στη Νορμανδία, όπου εισήλθε στην υπηρεσία του βασιλιά της Αγγλίας. Απεβίωσε στη Ρουέν το 1443.

Το σύνολο της βιβλιοθήκης του Simon de Plumetot πρέπει να αριθμούσε περισσότερους από 100 τόμους, αριθμός ιδιαίτερα σημαντικός για έναν άνθρωπο των γραμμάτων της εποχής. Όταν εγκατέλειψε το Παρίσι είχε στις αποσκευές του μικρό αριθμό χειρογράφων, καθώς δεν προτίθετο να διακινδυνεύσει τη μεταφορά του συνόλου της συλλογής του στη νέα του κατοικία, εφόσον ήταν υποχρεωμένος να διασχίσει εμπόλεμες περιοχές. Έτσι, εμπιστεύθηκε τη φύλαξη του μεγαλύτερου τμήματός της σε φίλους του της σχολής του St. Victor. Όταν ο ηγούμενος Jean Lamasse, πάντα πρόθυμος να πολλαπλασιάσει τον βιβλιακό πλούτο της μονής, πληροφορήθηκε τον θάνατο του Simon, βιάστηκε να σφετεριστεί τους κώδικες της συλλογής του προς όφελος του αββαείου, συμβουλεύοντας μάλιστα τους υπεύθυνους της βιβλιοθήκης να διαγράψουν προσεκτικά κάθε κτητορικό σημείωμα που παρέπεμπε στον νόμιμο κάτοχό τους, ώστε κανένας επίδοξος κληρονόμος να μην μπορεί να διεκδικήσει τη βιβλιοθήκη του.

Με το που συντάχθηκε ο κατάλογος της βιβλιοθήκης του Simon, προκάλεσε ιδιαίτερες εντυπώσεις για τον κατεξοχήν εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα της συλλογής και το εύρος των πνευματικών αναζητήσεων του κατόχου της. Φυσιολογικά, ένα σημαντικό τμήμα της είχε να κάνει με το δίκαιο, αλλά και με τα πεπραγμένα των Συνόδων, και με κείμενα πολιτικού περιεχομένου, όπως λόγου χάρη, το Somnium viridarii του Marsilio da Padova. Ιστορικά έργα δεν έλειπαν, όπως και χρονογραφίες που αναφέρονταν κυρίως στη Νορμανδία – στο πεδίο αυτό της γνώσης θησαυρίζονταν και έργα του Σουητώνιου, του Καίσαρα και του Βαλέριου Μάξιμου. Την αρχαία λατινική γραμματεία αντιπροσώπευαν επίσης και έργα του Κικέρωνα, του Βιργίλιου, του Τερέντιου και του Σενέκα, ενώ από τη γαλλική λογοτεχνία ξεχώριζαν κείμενα όπως το Échecs amoureux και ποιητικές συνθέσεις του Eustache Deschamps και του Alain Chartier, στις οποίες ο Simon είχε συμπεριλάβει και δικά του συγγραφικά δοκίμια. Από τα θεολογικά συγγράμματα ξεχώριζε το έργο του Αβελάρδου, αλλά και συγχρόνων του Simon, όπως του Pierre d’Ailly και του Jean Gerson, ενώ ιδιαίτερη θέση κατελάμβαναν στη βιβλιοθήκη του έργα Λογικής και Φιλοσοφίας με αριστοτελικά έργα σε λατινικές αλλά και γαλλικές μεταφράσεις, όπως και μεταφράσεις του Πλάτωνα από τον Leonardo Bruni. Στα επιστημονικά συγγράμματα συγκαταλέγονταν διάφορες θεματικές ενότητες, όπως τα μαθηματικά, η φυσική, η ιατρική και η κοσμογραφία, αλλά και δοκίμια αλχημιστών και αστρολογίας. Η σχεδόν πλήρης αυτή βιβλιοθήκη έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία, κρίνοντας από το γεγονός ότι δεν αντιπροσώπευε μόνο προϊόν της αγοραστικής δύναμης του Simon, αλλά και της προσωπικής του ενασχόλησης, αφού τα περισσότερα χειρόγραφα είχαν αντιγραφεί με το ίδιο του το χέρι (Βιβλ. ΙV, 332-333).