Ο Πόπλιος Βεργίλιος Μάρων, ο οποίος γεννήθηκε το 70 π.Χ., κατά τη νεανική του ηλικία σύχναζε στη Νεάπολη στον κύκλο του επικούρειου Σείρωνα. Εκτός από τα περίφημα Γεωργικά και τα Βουκολικά του, συνέγραψε και την Αινειάδα· ένα έπος που από το προοίμιο του προσπαθεί να συνδέσει την Τροία με τη Ρώμη και την Καρχηδόνα. Το έργο του Βιργιλίου ήταν πολύ δημοφιλές, αν κρίνουμε από τα λεγόμενα του Σουητωνίου, ο οποίος αναφέρει πως με τη δημοσίευση των Βουκολικών, το έργο γνώρισε τέτοια επιτυχία, ώστε παρουσιαζόταν συχνά στη θεατρική σκηνή από αοιδούς.
Ο Αύγουστος παρακολούθησε από κοντά τις ποιητικές αναζητήσεις του Βιργιλίου και ιδιαίτερα την Αινειάδα, αποσπάσματα της οποίας ζητούσε να διαβάζει ακόμα και κατά την περίοδο που έλειπε από τη Ρώμη σε εκστρατεία. Εξάλλου, το έπος αυτό διασώθηκε μάλλον χάρη στη δική του παρέμβαση και ενάντια στην επιθυμία του ίδιου του ποιητή, όπως την εξέφρασε στη διαθήκη του. Ήδη πριν εγκαταλείψει την Ιταλία για να επισκεφθεί την Ελλάδα, ο Βιργίλιος είχε ζητήσει από τον Λεύκιο Βάριο να κάψει την Αινειάδα, αν κάτι του συνέβαινε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του. Επιστρέφοντας στο Μπρίντεζι με σοβαρά επιβαρυμένη την υγεία του, ζητούσε επίμονα να του φέρουν τα κιβώτια με τα γραπτά του για να τους βάλει ο ίδιος φωτιά. Πεθαίνοντας λίγο αργότερα (19 π.Χ.) κληροδότησε τα έργα του στον Βάριο και τον Πλώτιο Τούκκα, με ρητή εντολή να μη δημοσιεύσουν τίποτε άλλο εκτός από εκείνα που ο ίδιος είχε επιλέξει. Με την παρέμβαση όμως του αυτοκράτορα, που ήταν και ο ίδιος κληρονόμος της περιουσίας του Βιργιλίου κατά το ένα τέταρτο, ο Βάριος και ο Τούκκας προχώρησαν σε δημοσίευση της Αινειάδος. Οι τελευταίοι μάλιστα προσέγγισαν το έργο με φιλική ευλάβεια, χωρίς να προχωρήσουν σε φιλολογικές παρεμβάσεις και συμπληρώσεις στίχων που είχαν μείνει ανολοκλήρωτοι.
Ο Βιργίλιος είχε προσλάβει ως βιβλιοθηκάριο του έναν απελεύθερο Έλληνα, τον Έρωτα, ο οποίος του προσέφερε τις υπηρεσίες του και ως γραφέας, επιλαμβανόμενος έτσι των απαραίτητων διορθώσεων που απαιτούσαν τα έργα του, μετά από τις δημόσιες αναγνώσεις που είχε καθιερώσει ο ποιητής ενώπιον περιορισμένου κύκλου φίλων του. Να επισημάνουμε σε αυτό το σημείο μία φιλολογική δραστηριότητα που αναπτύχθηκε με βάση τα βιβλία του Βιργιλίου, ιδιαίτερα την Αινειάδα, και η οποία είναι χαρακτηριστική του βιβλιολογικού υπόβαθρου της συγγραφικής δραστηριότητας: Ο Χερέννιος συγκέντρωσε σε βιβλίο τα errata του Βιργιλίου και ο Περέλλιος Φαύστος όσα ο ποιητής είχε υποκλέψει. Επίσης ο Κόιντος Οκτάβιος Άβιτος συνέταξε 8 τόμους με τους στίχους που είχε «δανειστεί» ο ποιητής, αναφερόμενος επιπλέον και στην πατρότητα τους.
Τέλος, κρίνοντας από τα πρότυπα και τις πηγές που χρησιμοποίησε ο Βιργίλιος στα συγγράμματα του, τότε ανάμεσα στα βιβλία που ταξινομούσε ο Έρωτας στη βιβλιοθήκη πρέπει να περιλαμβάνονταν απαραίτητα τα βουκολικά ποιήματα του Θεοκρίτου, η διδακτική ποίηση του Αράτου και τα Έργα και Ημέραι του Ησιόδου. Είναι βέβαιον ότι στη βιβλιοθήκη του θα υπήρχαν και τα Έπη του Ομήρου, για τη συγγραφή της Αινειάδος, πιθανότατα τα Αργοναυτικά του Απολλωνίου του Ροδίου, όπως επίσης και έργα του Λυκόφρονος, που μάλλον τον επηρέασαν στη σύλληψη της Αινειάδος.
Κ.Σπ. Στάικος, Η Ιστορία της Βιβλιοθήκης στον Δυτικό Πολιτισμό, τόμ. IΙ, Αθήνα, Κότινος, 2005, σ. 124–128.