Ο Επίκουρος, γεννήθηκε στη Σάμο το 341 π.Χ. και έδρασε ως φιλόσοφος στην Αθήνα. Η φιλοσοφική του σχολή, ανταγωνιζόμενη την Ακαδημία και το Λύκειο, λειτούργησε στο περιβάλλον ενός κήπου, στο Δίπυλο, όπου έζησε με τους μαθητές του σε μια κοινότητα σπουδής και μελέτης. Η συγγραφική του δραστηριότητα υπήρξε σημαντική και η φιλοσοφία του είχε μεγάλη απήχηση και κατά τη ρωμαϊκή εποχή, όπως συμβολικά μαρτυρούν τα παπύρινα βιβλία με το έργο του Περί Φύσεως, που βρέθηκαν στο Herculaneum. Ο Επίκουρος κληροδότησε τη βιβλιοθήκη του στον Έρμαρχο και τα δικά του συγγράμματα και μόνο αριθμούσαν 300 παπύρινους κυλίνδρους.

Τον Επίκουρο διαδέχθηκε στον Κήπο των Αθηνών, αρχικά ο Έρμαρχος (271-240) και στη συνέχεια ο Πολύστρατος, ενώ ως τελευταίος διευθυντής της αναφέρεται ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος (150-120 π.Χ.), με το προσωνύμιο «ο αφέντης του Κήπου». Ο Απολλόδωρος υπήρξε πολυγραφότατος, έγραψε πάνω από 400 βιβλία, ανάμεσα στα οποία και τη χαμένη σήμερα πρώτη βιογραφία του Επικούρου. Θέλοντας μάλιστα να υποστηρίξει την υπεροχή του Επικούρου απέναντι στον Χρύσιππο (διευθυντή της Στοάς) και στη θρυλούμενη πολυγραφοσύνη του, κατέθεσε στο έργο του Συναγωγή δογμάτων, ότι όσα έγραψε ο Επίκουρος με πρωτοτυπία και χωρίς παραθέματα, είναι κατά πολύ περισσότερα από τα βιβλία του Χρυσίππου –φθάνει μάλιστα στο σημείο να αναφέρει σαρκαστικά: «Αν αφαιρέσει κανείς από τα βιβλία του Χρυσίππου όσα παραθέτει από άλλα έργα, θα μείνουν άδειες σελίδες».

Ως κοινότητα σπουδής και μελέτης αλλά και ως πρότυπο ζωής, η επικούρεια σχολή είχε απήχηση και μετά τον θάνατο του ιδρυτή της, ενώ ο Φιλόδημος από τα Γάδαρα, εμφυσώντας τη διδασκαλία του Επίκουρου στην Ιταλία, σύντομα διαμόρφωσε έναν κύκλο οπαδών της επικούρειας φιλοσοφίας, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται ο Βιργίλιος, ο Οράτιος και ο Λουκρήτιος (Βιβλ. Ι, 108-109).