Άμεσα συνδεόμενος με τη Μονή του Αγίου Μαρτίνου της Τουρ ήταν ο Αλκουίνος της Υόρκης (π. 735–804). Αγγλοσάξονας μοναχός, ουμανιστής και φιλόσοφος, ήταν από τους πρωτεργάτες της καρολίγγειας αναγέννησης, ενώ επιτέλεσε σημαντικό ρόλο στην αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης.

Όταν μετά την ποικιλότροπη προσφορά του στην αυλή του αυτοκράτορα, ανέλαβε από τη θέση του ηγούμενου τα ηνία της Μονής του Αγίου Μαρτίνου της Τούρ, το 796, συνέχισε με τον ίδιο ζήλο των προκατόχων του  να στηρίζει το σκριπτόριο και τη βιβλιοθήκη της μονής. Παρ’όλη την πλούσια βιβλιοθήκη της όμως, ο Αλκουίνος με παράπονο γράφει στους οικείους του πως δεν είχε στη διάθεσή του όσα χειρόγραφα απολάμβανε κατά τη νεότητά του στη βιβλιοθήκη της γενέτειράς του, δηλαδή της Υόρκης. Το φημισμένο σκριπτόριο της Μονής του Αγίου Μαρτίνου δεν κάλυπτε μόνο τις μοναστηριακές ανάγκες, αλλά είχε μετατραπεί σε βιβλιογραφείο ανοιχτό σε πελατειακές συναλλαγές με κοσμικούς. Το κέντρο αυτό μάλιστα είναι το πρώτο στο οποίο αναπαράχθηκαν συγγράμματα της αρχαίας λογοτεχνίας. Διατηρούσε στενές βιβλιακές σχέσεις με πολλά άλλα μοναστήρια, ανταλλάσσοντας κώδικες και δανείζοντας χειρόγραφα προς αντιγραφή, όπως συνέβη με τη Μονή της Φερριέρ λόγου χάρη, ενώ υπήρξε και πηγή εμπλουτισμού της βιβλιοθήκης της Μονής του Κλυνύ. Τα αρχαιότερα χειρόγραφα με συγγράμματα της λατινικής λογοτεχνίας πρέπει να αντιγράφηκαν στο σκριπτόριο της στα χρόνια του Αλκουίνου, όπως το δεύτερο τμήμα των σχολίων του Τιβέριου Κλαύδιου Δονάτου στον Βιργίλιο, μια έκδοση του Νόνιου και η Τρίτη Δεκαετία από την ιστορία της Ρώμης του Λίβιου, ο περίφημος κώδικας Puteanus. Η στενή σχέση της μονής με την αυτοκρατορική αυλή συνεχίστηκε  και μετά τον θάνατο του Αλκουίνου, ενώ την πολιτική του ακολούθησε και ο διάδοχός του ο Φρεδέγισος (804–834). Από την εποχή εκείνη, έχουν ταυτιστεί 20 χειρόγραφα Λατίνων συγγραφέων και ανάμεσα τους και το αρχαιότερο αντίγραφο του Σουητώνιου.

Κ.Σπ. Στάικος, Η Ιστορία της Βιβλιοθήκης στον Δυτικό Πολιτισμό, τόμ. IV, Αθήνα, Κότινος, 2010, σ. 156–158.