Ο Πρωταγόρας από τα Άβδηρα (περ. 490-420 π.Χ.) υπήρξε ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της λεγόμενης παλαιότερης σοφιστικής και ορισμένα από τα βιβλία του θεωρήθηκαν στην Αθήνα τόσο επικίνδυνα, ώστε καταστράφηκαν ολοκληρωτικά.

Ήρθε στην Αθήνα, όπου, ονομάζοντας τον εαυτό του σοφιστή, εξάσκησε το επάγγελμα του δασκάλου με μεγάλη επιτυχία επί σαράντα συναπτά έτη, αποκτώντας πολλούς εχθρούς αλλά και επιστήθιους φίλους (Dietz, Prot.). Το σύγγραμμά του, που θεωρήθηκε το πιο «επικίνδυνο» έργο της αρχαίας σοφιστικής ήταν το Περί Θεών. Ο Πρωταγόρας αναφέρει στην αρχή του έργου ότι δεν είναι σε θέση να αποφανθεί για τους θεούς, ούτε ότι υπάρχουν ούτε ότι δεν υπάρχουν. Οι Αθηναίοι θεώρησαν βλάσφημα τα λόγια του και, κατά τον Διογένη Λαέρτιο (IX, 51), όχι μόνο τον εξόρισαν από την πόλη, αλλά διατάχθηκε κήρυκας να ζητήσει από τους κατόχους βιβλίων του να τα παραδώσουν για να καούν δημοσίως (Derenne, Proc.). Εάν αληθεύει η μαρτυρία αυτή, τότε έχουμε την πρώτη, στην αρχαιότητα, περίπτωση λογοκρισίας και τη δημόσια καταδίκη βιβλίων με παράδοσή τους στην πυρά (Βιβλ. Ι, 88).