Η Επίδαμνος, πόλη της Ιλλυρίας στην Αδριατική Θάλασσα, που μετονομάστηκε σε Δυρράχιο από τους Ρωμαίους, πρέπει να είχε κάποια βιβλιολογική παράδοση, τουλάχιστον από τον 1ο αιώνα π.Χ. Αποτελούσε το ασφαλέστερο λιμάνι κατάληξης του ταξιδιού από την Ιταλία προς τον ελληνικό χώρο και πιο συγκεκριμένα από το Μπρίντεζι προς την Ήπειρο και το Ιόνιο. Ο Αττικός, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στην περιοχή της Παλαιάς και Νέας Ηπείρου συνάπτοντας εμπορικές σχέσεις με τους αυτόχθονες και τους Ρωμαίους εποίκους, διατηρούσε κάποιο είδος εργαστηρίου αναπαραγωγής και διακίνησης του βιβλίου, τόσο για τις ανάγκες της περιοχής όσο και για τη ρωμαϊκή και την αθηναϊκή αγορά και όχι μόνο. Έχοντας ως βάση τη θρυλική έπαυλή του, την «Αμάλθεια», φαίνεται ότι ταξίδευε συχνά στο Δυρράχιο, για να συναντήσει φίλους που έρχονταν από την Ιταλία ή που επρόκειτο να ταξιδέψουν προς τα εκεί, όπως μαρτυρούν και οι Επιστολές που του απηύθυνε ο Κικέρων.

Η μόνη ένδειξη για την ύπαρξη της δημόσιας βιβλιοθήκης στο Δυρράχιο προέρχεται από μια επιγραφή που βρέθηκε ενσωματωμένη στα τείχη της πόλης, την οποία αντέγραψε ο Leon Heuzey στα μέσα του 19ου αιώνα και σήμερα δεν σώζεται πια. Σύμφωνα με αυτήν, η δημόσια βιβλιοθήκη εγκαινιάστηκε κατά την εποχή του αυτοκράτορα Τραϊανού (98-117 μ.Χ.) με χορηγό τον Λεύκιο Φλάβιο Τελλούριο (;) Γετούλικο και κόστισε στον κτήτορα 170.000 σηστέρτιους. Η οικογένεια του Λεύκιου Φλάβιου είχε ρωμαϊκή υπηκοότητα και αυτός είχε ανέλθει στην τάξη των ιππέων, γεγονός που δηλώνει ότι ο αυτοκράτορας αναγνώρισε τις στρατιωτικές του ικανότητες στον ισπανικό πόλεμο. Αναφορικά με το προσωνύμιο Getulico, δεν αποκλείεται αυτό να είχε δοθεί στον πατέρα του κατά την εκστρατεία του Τραϊανού εναντίον των Γετών.

Κ.Σπ. Στάικος, Η Ιστορία της Βιβλιοθήκης στον Δυτικό Πολιτισμό, τόμ. II, Αθήνα, Κότινος, 2005, σ. 236.